Erdmann Mencke begrööt‘ up sien persönliche Internetsiet …

  … und wünscht veel Vergnögen bi’t Kieken, Lesen, Höörn!

Ich lebe in einem wunderschönen Land, in der Lüneburger Heide …

… und dort in dem kleinen Heidedorf Ollsen. Was in diesem ruhigen Ort am Rande des Naturschutzparkes Lüneburger Heide „Aufregendes“ passiert, erfahren Sie im Internet unter www.ollsen.de. Ein sehr geeigneter Ort für einen erholsamen Urlaub ohne Trubel oder für einen Kurztip, um von hier aus die wunderschöne Heidelandschaft zu erkunden. Der Wilseder Berg, die höchste Erhebung der norddeutschen Tiefebene, ist nur neun Kilometer entfernt; zu Fuß oder mit dem Fahrrad also leicht zu erreichen.

Auf dieser Internetseite erfahren Sie auch die Termine der Ollsener Klönabende, die ich im Winterhalbjahr in benachbarten Gaststätten organisiere und moderiere.

Kaffee Togo

Düsse Geschicht is in mien 3. Book „Dat harr leger warrn kunnt“ (2007) veröffentlicht.

 

 

Scheunen Kaffee achteran gifft den nödigen Swung.

Aber wat för een nimmst du? Nimmst du den Kaffee ut Togo, nimmst du den normalen Kaffee, Melkkaffee, Espresso?

Hier ward dat je woll noch’n ganz gewöhnlichen Kaffee geben, dat will ik hoffen, oder ook en Espresso. Aber in de nee’en Coffeeshops inne Stadt hest du al mennichmal dien Last, den richtigen to finnen. En gewöhnliche Tass Kaffee findst du dor sowieso nich. Hör ik doch nülichs en Bestellung: „Einen Caramel Macchiato decaf mit extra Flavour Kahuli to stay und außerdem bitte einen Donat Plain und ein Rasberry Muffin to go.“ Kuum to glöven, aber dat is en eenfache Bestellung in en düütschen Coffee-Shop.

En Kaffee to bestelln fordert hüüttodags vun di nich blos goote Englischkenntnisse, sünnern ook den afsoluten Dörblick dör dat Begriffslabyrinth vun so’n Laden.

Wenn du op de Angebotstafel vun so’n Coffeeshop kiekst un de veelen Spezialitäten sühst wie Espresso, Cappuccino, Frappuccino, Latte macchiato mit extra Shot, Cinnamon-Aroma oder fettreduzierte Sojamelk, kannst meenen, du musst erstmal en Englischkurs maaken. Oder du bruukst en Dolmetscher, dormit du di  wat bestelln kannst. De Öbersetter wöör di denn verkloorn: „Unter Latte Macchiato versteht der Kenner einen Espresso mit heißer, geschäumter Milch. Dazu kann der Gast ein Flavour, also ein Aroma wählen. Das Ganze wird dann zum Verzehr im Coffeeshop (to stay) oder zum Mitnehmen (to go) bestellt.“

Un ik harr mi grad öberlegt, ob dat woll en Kaffee ut Afrika, ut Togo wöör?

Wenn ik aber de englische Betonung `to go´ nehm, künn dat je ook en Kaffee to’n Gahn wään – oder villicht to’n Wechloopen?

Den ersten – un ik will glieks seggen, ook den letzten – Latte Macchiato heff ik erst köttens drunken, to’n Utprobeern sotoseggen. Dat wör aber eener to’n Wechlopen, dat segg ik jau! Dat Gebräu schmeck nich mal in’n Ansatz na Kaffee, und wöör völlig öberdüürt – för een Beeker Melk mit’n Schuss Kaffee heff ik 3,50 Euro betahlt (Oktober 2008). Heite Melk un nix dorachter!

 

Dat will ik jau seggen: Wat jümmer dor anbahn ward, ik drink opleevst en ganz normalen Kaffee, ahn den ganzen Rüükerkram. Bi mi mutt Kaffee na Kaffee rüüken – und schmecken natürlich!

Un düssen richtig gooten Kaffee drink ik opleevst in en lüttet, gemütlichet Café, mit’n Stück sülvstbacken Kooken vun’n Blech dorbi – un nich düsse fettigen Bagels, Brownies und Muffins.

 

Aber düsse lütten, gemütlichen Cafés findst du je in de Stadt leider jümmers weniger. De sünd woll vun de Kaffeekeeden-Hauschrecken al upfreeten worrn.

 

Dat is truurig, denn up Caffeeshop heff ik keen Lust, dor is dat blos LHD = luut, hecktisch un düür!

Vun de Kerk in’n Dörpskroog

Düsse Geschicht heff ik mien 1. Book „Geschichten ut de Heid“ (2003) mit den Titel „Vun de Kark in de Kneip“ veröffentlicht. Ut aktuellen Veranlaten heff ik dat Vertelln en beten ümschreben up den Dörpskroog.

Kneip und Kerk gehört op’n Dutt, so is dat siet öllers her, ob bi uns inne Heid, in Bayern oder sünstwo. In Hanstää geev dat to miene Tied rund üm de Kark veer Kneipen, den Heidekrug, den Dorfkrug, Gellersens Gasthaus un Anton Eck sien Schinkenkrug. Dor harrst du aber’n ganz schöne Utwahl gegenöber hüüt. För de Kerls wöör dat besünners praktisch, wenn de an’n Sünndagmorgen na de Kerktied Döst harrn un de Tied bit to’n Middageeten öberbrücken müssen. Un elkeen harr ganz gewaltigen Döst. As Hermann Löns, uns Heidedichter, dormals vun Hannober ut de Heid erkun’n dä, vertell he, dat dat Kerls geev, de Sünndags in de Kerk güng’n un Dünnersdaags erst wedder na Huus köömen.

Un nich blots för de Kerls wöör dat ganz praktisch, wenn de glieks vunne Kerk inne Gaststuuv fall’n künn’n, ook bi annere Gelegenheiten pass dat ganz goot, to’n Bispill bi en Hochtied oder en Kinddööp. Dat heff ik an’n eegen Liev belevt. Ik bün je man in’n dicksten Winter born, an’n 13. Januar. Dree Weeken later, an’n 6. Februar, sünd mien Öllern mit mi un en poor Dööppaten na Hansteed inne Kerk föhrt, üm mi dor dööpen to laten. As ik denn mien Heiligenschein kregen harr un dat wedder na Huus gahn schüll, kööm de Wagen aber nich ran. An düssen Dag wöör dat nämlich en recht koolt Winterweer. Mien Mudder stünn vör de Kerkendöör mit mi op’n Arm in düsse gräsige Küll, un de Sneeflocken weihn mi in’t Gesicht, dat empfindliche, dat je man graad dree Weeken oolt wöör. De Dööpgesellschaft wöör de Been koolt un mi de Nees, un denn sünd se mit mi gegenöber in den Dorfkrug gahn, um sik dor opto-warm’n. Aber nich blots, üm sik dor optowarm’n, nee, se hebbt ook’n lütten nahm’n un op mi anstött. Kiek, un ik kööm bi düsse Gelegenheit in mien junget Öller vun 24 Daag to mien ersten Kneipenbesöök. Un dat hett mien Leben doch woll ganz schön prägt; denn ik bün jümmer mal wedder inne Kneip gahn un heff gern en lütten nahm’n. Un ut’n Dörpskroog heff ik dormals so mennicheen Brand na Huus bröcht.
En Brand heff ik dor nu all lang nich mehr kregen, wiel de Dörpskrogg siet veele Johrn nich mehr bewirtschaft ward.
Köttens heff ik mi nu aber frein künnt, dat dat wedder möglich wään schüll. Kneiper Kröger hett den Kroog köfft, wull em ümbauen un wedder apen maken.

Aber dor kann ik mi nu ook nich mehr op frein, denn nu is he afbrennt, de Gasthoff.

So’n Schiet aber ook.  –  To glöven is dat nich!

Aber dat gifft Hoffnung!
Wenn jü dor nu mal wedder vörbikummt in Hanstää, denn seht jü dor emsige Bauarbeiten. He ward wedder opbaut, de Gasthoff.

Un dat freit een denn je ook!

Mach‘ mal Pause; das Leben ist zu kurz …

Vereen „För Platt“

Wi hebbt in de Lümbörger Heid, in den Landkreis Horborg, en Vereen gründt, de sik dorför insetten will, dat Kultur un Heimatkunn pleegt ward un dat de plattdüütsche Spraak up alle Oort un Wies erhoolen, verbetert un ünner de Lüüd bröcht ward. Informatschoon dortau ünner www.foer-platt.de.   

Snackt mehr Platt! Plattdüütsch mutt blieben!

Platt is sehr beleevt

Dat find ik wirklich good: Von alle Spraaken, de in Düütschland so snackt ward, is Plattdüütsch mit 29 Perzent an beleevsten – na, nich ganz, denn de Bayern sünd uns mit 35 Perzent ’n lütt beeten vörrut. Dat hebbt de Meenungsforscher von Allensbach faststellt. Se schrievt denn ook:

Vielleicht hat das Besondere am bayerischen Dialekt u.a. auch mit dem sprachlichen Selbstbewusstsein der Bayern zu tun. Denn es gibt in Deutschland keine andere Region, die im gleichen Maße in die eigene Mundart verliebt ist. 77 Prozent der Bayern betonen, dass sie ihr Bayerisch besonders mögen. In Norddeutschland sagen das immerhin ebenfalls 65 Prozent vom norddeutschen Platt.

Wat mi denn allerdings so’n lütt beten to’n Nadenken bringt, is dat hier: „Ich spreche eigentlich immer Dialekt“. … In Westdeutschland war zu Beginn der 90er Jahre für 28 Prozent Dialekt die normale Umgangssprache, inzwischen sprechen im Westen insgesamt nur noch 24 Prozent „eigentlich immer“ Dialekt.

Wer mehr lesen will, kann dat be IfD-Allensbach doon!

Viele Grüße von Anna

Düt Audio hett Horst Sievert von Senioren-Lernen-Online anhand vun en Geschicht ut mien 2. Book „To glöven is dat nich“ (2005) opnahm. He hett dorför blots den Computer und en Headset – dat is ’n Mikrofon und ’n Kopphörer – brukt.

Zum Start

Einrichtung und Starthilfe für mein Weblog hat mir mein ehemaliger Kollege Horst Sievert gegeben. Dafür bedanke ich mich herzlich und  und verweise auf sein Weblog Senioren, Computer, Internet.

Erdmann Mencke